4.1 Opór tarcia

Opór tarcia oznacza siłę powstającą między dwiema przesuwającymi się powierzchniami i przeciwstawną do kierunku tego ruchu. Siła ta zależy od typu powierzchni (materiału i gładkości) oraz od obciążenia działającego w kierunku prostopadłym do kierunku ruchu (Siła normalna).

W terminach matematycznych, opór tarcia definiuje się następująco:
Fr=br x N gdzie: br = współczynnik tarcia N = siła normalna (lub obciążenie).

Jeśli dwa ciała są nieruchome, siła oporowa nazywana jest oporem statycznym i reprezentuje minimalną siłę potrzebną do wprawienia ich w ruch. Gdy dwa ciała są w względnym ruchu, siła mniejsza niż opór statyczny wystarcza do utrzymania stałej prędkości, określane jest to jako opór dynamiczny. Zarówno dla oporu statycznego jak i oporu dynamicznego współczynnik oporu wyznaczany jest doświadczalnie.